Maastricht

Limmel was nog niet zolang geleden in de wolken. De buurt zou een opkikker van ja welste krijgen. Het al jarenlang braakliggende Trega/Zinkwitterrein zou worden omgebouwd tot een mooie groene woonbuurt met een mix aan woningen. De buurt maakte daarvoor een mooi plan met woningen voor starters, wat duurdere koop en ook sociale woningbouw. Maastricht was enthousiast.

Plots, als een duveltje uit een doosje verscheen er een nieuwe eigenaar van het terrein om de hoek. Deze heer Leeijen diende zonder blikken of blozen een vergunningsaanvraag in voor een supergrote MEGA hal. Iedereen was met stomheid geslagen. De gemeente had een dergelijke move nooit voorzien en had zich daar ook qua bestemmingsplannen e.d. niet voor ingedekt. De heer Leeijen kon daardoor zijn gang gaan. Wat er volgde was een groot protest van alle betrokken partijen. De gemeente en de bewoners van Limmel gingen in gesprek. Daarna werd het weer akelig stil.

Onlangs werd het aangepaste plan getoond dat tegemoetkomt aan de wensen van de ondernemer Leeijen om meer geld te kunnen verdienen. Het woningbouwplan werd behoorlijk aangepast en dit vernieuwde plan werd voorgelegd. De buurt en de raad reageerden nog steeds enthousiast. Ook dit plan zou moeten kunnen. De uitgerekende winstgevendheid van het aangepaste plan zou, zo was de verwachting, ook de heer Leeijen over de streep te trekken. Hij zou het MEGA-loodsenplan laten varen en kiezen voor een nieuwe woonwijk. Iets waar de stad enorm veel behoefte heeft in deze tijden van nood.

Niets is minder waar gebleken. De heer Leeijen is nog niet tevreden en wil meer, meer, meer. De SP keurt deze graaimentaliteit en hebberigheid af. Deze ondernemer is alleen maar uit op het grote geld, hij wil het onderste uit de kan. Hij is niet geïnteresseerd in een mooie ‘nalatenschap’, namelijk het welzijn van de stad, de wijk, de buurt en vooral het welzijn van alle inwoners van Maastricht.