Maastricht

Je zult maar beperkt en afhankelijk zijn

Een persoonlijk verhaal (ingestuurd door inwoner van Maastricht) over de ‘opluchting ‘na de lockdown

De stad Maastricht was in 2021 een hele tijd volledig op slot in verband met de coronapandemie. Na deze verschrikkelijke tijd was het niet verwonderlijk dat iedereen opgelucht was toen de middenstand en de horeca uiteindelijk allemaal weer open mochten. Maar dit was niet voor iedereen goed nieuws. Wat te denken als je zeer slechtziend bent en het hele Vrijthof, het trottoir en ook de rijweg wordt volgeplaatst met terrasmeubilair?

Dat vormt dan een hele uitdaging kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Zo is het gegaan:

“Op een ‘goeie’ dinsdagmiddag moest ik naar Pearl, mijn vaste opticien op het Vrijthof. Mijn bril was kapot gegaan na een ongelukje in huis. Ik ben bijna blind en moet daarom vaak gebruik maken van taxivervoer om ergens naar toe te gaan.

Met de regiotaxi kon ik die dag niet vervoerd worden naar het Vrijthof, want alles op en rond het Vrijthof was vol en afgezet. De bushalte van het OV was tijdelijk opgeheven. De regiotaxi kon er ook niet komen.

Gelukkig heb ik mij vanuit mijn woonadres door iemand kunnen laten brengen. Toevallig was die meneer op weg naar huis en hij vond het geen probleem om mij - via een klein ommetje - naar Pearl toe te begeleiden. Ik had zijn ogen echt wel nodig, omdat de gidslijnen op de stoepen helaas ook versperd waren. Die gidslijnen zijn voor mij nodig als vaste looproute.

Toen ik klaar was met mijn bezoek aan de opticien stond ik wederom voor een groot probleem. Ik belde met de regiotaxi, zodat de chauffeur mij in de Pearlwinkel of ervoor op zou pikken. Helaas mocht de chauffeur mij niet lopend komen halen bij de Pearl, zoals dat andere keren wel kon en mocht. Ik heb namelijk als slechtziende recht op vervoer van Kamer naar Kamer. Dat betekent dat de taxi mij altijd van deur tot deur haalt en brengt. Maar wat ik ook zei en probeerde aan de telefoon, het kon echt niet.

Er zat dus niks anders op dan zelf én alleen aan de terugweg te beginnen. Al snel bleek dat eigenlijk onaanvaardbare moeilijk. Ik begon aan mijn tocht. Lopend vanuit de Pearl met mijn taststok ging ik zoekend op weg richting een kennis die elders in de binnenstad woont. Die weg kende ik wel zo’n beetje. Maar kennis van de route was niet het probleem, zo bleek.  

Ik liep de deur uit bij Pearl. Daar werd ik al meteen enorm geconfronteerd met overal neergeplaatste statafels, stoelen en gewone tafels; met afzettingen en omheiningen; met reclameborden, prullenbakken, plantenbakken en nog veel meer obstakels.

Ik ben, als ik het van mezelf zeggen mag, een toch wel handige blindloper, maar dit was totaal niet te doen! Nergens kon ik een gidslijn volgen en overal stonden mensen en dingen in de weg. Ik botste tegen een tafel en hoorde glazen bier omvallen. Het bier verdween in de schoot van een nietsvermoedende terras bezoeker. “Shit!” hoorde ik.

Ik was mijn hele oriëntatie kwijt. Hoe ik mij op dat moment voelde kan ik hier niet beschrijven, maar de situatie was heel onmenswaardig. Ik voelde me alleen, verloren, in de steekgelaten en totaal onbegrepen.

Ik probeerde ondanks mijn beperkingen om zonder hulp zelfstandig mijn weg te vinden, maar het lukte niet. Gelukkig kwam er hulp. Een van de terrasbezoekers heeft me weer op weg geholpen. Ik ging verder met de tranen in de ogen.

Bij mijn kennis aangekomen was ik kwaad en erg verdrietig. Waarom houden we zo weinig rekening met mensen die moeten leven met een beperking? Ik wilde dat er iets aan ging gebeuren. Ik was vastbesloten en wilde actie.

De volgende dag heb ik mijn hele verhaal gemaild aan de gemeente en aan onze burgermoeder. Ik heb verteld dat ik mij als bewoner van Maastricht ernstig tekortgedaan voelde en dat de stad tekortschoot in haar toegankelijkheid. Ik had op meer respect en integratie en veiligheid gehoopt. Ik wilde mijn frustratie kwijt, maar natuurlijk vooral aandacht creëren voor mensen met een beperking zoals ikzelf of anderszins. Rolstoelers en scootmobielers ondervinden dagelijks namelijk ook vele hindernissen op hun pad door Maastricht.

Twee volle weken heb ik gewacht op een antwoord, maar dat kwam maar niet en dus schreef ik nogmaals. Ik stuurde een mail waar de stoom bijna vanaf kwam. Helaas, het bleef weer twee weken stil. Ten einde raad ben ik maar gaan bellen. Na wat wachten, kreeg ik een ambtenares aan de lijn die pas net één dag aan het werk was. Dat bleek geen goed voorteken. Zij beloofde de zaak uit te zoeken en door te sturen aan het secretariaat. Toch kreeg ik maar geen reactie.

Uiteraard bleef ik stug volhouden met bellen en vroeg steeds om antwoorden. Na maanden kreeg ik eindelijk een reactie. Ik kreeg het advies om over mijn kwestie contact op te nemen met de horeca! Ik was stomverbaasd. Geen excuus, geen empathie, geen hulp ‘we gaan samen het gesprek aan’. Wel de verantwoordelijkheid afschuiven naar de horeca. Deze horeca verwees me uiteraard weer vrolijk terug naar de gemeente. Het argument? Ze hadden nu eenmaal vergunning verkregen om hun terrassen tijdelijk enorm te mogen uitbreiden.

Waar kon ik nu nog terecht? Ik dacht dat ik wellicht de politiek zou kunnen inschakelen en nam weken later contact op met de SP met de vraag of er misschien via de politieke weg iets aan te doen is en om de burgermeester op haar verantwoordelijkheid en onveiligheid van haar burgers te wijzen.

Het blijkt toch een moeilijk verhaal. De SP is er nu mee bezig en misschien krijg ik alsnog aandacht voor mijn problemen en ook voor de problemen van al die andere mensen die met enige vorm van beperking te maken hebben in het dagelijkse leven.

Hopelijk krijgen we nooit meer te maken met een lockdown, maar zeker ook niet met een nieuwe wirwar aan terrassen en obstakels. Hopelijk houdt men, wat er ook zal gebeuren in de toekomst, rekening met ons.

En hoe zit het nou met je bezoekjes aan Pearl, zult u zich afvragen. Nou, ik probeer heel voorzichtig om te gaan met mijn brilletje. Ik wil die ‘goeie’ dinsdagmiddag van toen nooit meer hoeven meemaken.