Maastricht

Bijdrage Stephanie Blom tijdens raadsvergadering van 27 mei 2025
over de bouwplannen rond Palace Wyck en onteigenen van bewoners.

Voorzitter,

Sommige dossiers laten je niet los en blijven aan je knagen. Niet alleen als raadslid, maar vooral ook als mens. Dit omdat ze raken aan iets fundamenteels: aan wat ‘ergens thuis zijn’ betekent. Aan voor wie er nog plaats is in onze binnenstad. En aan de vraag wiens belangen in deze stad nou het zwaarst wegen.  

Het voorstel dat vandaag voorligt, is wat de SP betreft dan ook véél meer dan een technisch besluit over de onteigening van een perceel aan de Bourgognestraat. Het is in essentie een keuze over wat voor stad we als Maastricht willen zijn. Een stad die ál haar inwoners de ruimte biedt om te wonen, te leven, om gelukkig en gezond oud te worden? Of een stad die haar ziel stukje bij beetje verkoopt aan de commercie, aan tijdelijke gasten, aan projecten die op korte termijn misschien rendement opleveren, maar die bestaande gemeenschappen verwoesten?

We hebben het hier namelijk over het geboortehuis van een hoogbejaarde rasechte Sjeng. Iemand voor wie elke kier en elke plank herinneringen bevat. En juist dat huis, dat leven, moet verdwijnen – niet voor noodzakelijke maatschappelijke voorzieningen, niet voor betaalbare woningen voor inwoners die al jaren op een wachtlijst staan, maar voor een viersterrenhotel en zeven luxueuze stadsvilla’s. Voor een parkeergarage onder de grond, en nóg meer zielloze uniformiteit boven de grond.

En dat doet pijn. Niet alleen omdat het moreel onhoudbaar is om over te gaan tot onteigening voor een project dat wat de SP betreft in geen enkel opzicht het algemeen belang dient. Maar ook omdat er vanavond opnieuw een plan wordt doorgedrukt dat op de lange termijn niets oplost, maar wél ontzettend veel kapotmaakt. En dat terwijl het écht anders kan.

Voorzitter, de SP gelooft in een fundamenteel andere stad. In een Maastricht waar we bouwen voor onze eigen mensen, en niet voor de toeristische of zakelijke markt. Waar wonen geen voorrecht is voor wie het nog kan betalen, maar een basisrecht voor iedereen. Waar we niet vooral stenen stapelen, maar bovenal gemeenschappen opbouwen en daarin investeren. Waar ruimte is voor hofjes en pleinen, voor groen en ontmoeting, voor kinderen die buiten spelen en bewoners die elkaar bijstaan in het leven. Waar mensen met kleine portemonnees niet worden weggedrukt naar de randen van de stad, maar onderdeel kunnen blijven van het sociale weefsel dat juist ook een centrum broodnodig heeft. Een stad waarin we bouwen aan onderling vertrouwen, nabijheid en verbondenheid, in plaats van aan prestige en rendement, aan nog meer ‘sjiek en sjoen’.

En op deze prachtige plek midden in Wyck, een wijk die langzaamaan toch al steeds meer verandert in een decor voor toerisme, horeca en torenhoge huren, hebben wij als raad vanavond een uitgelezen kans om dat waar te maken. Om te kiezen voor betaalbare woningen – levensloopbestendig en menswaardig. Geen dure stadsvilla’s waar de overgrote meerderheid van onze stad niets aan heeft, maar huizen waar de wijk wél op vooruitgaat. Geen viersterrenhotel voor gasten die morgen weer vertrekken, maar een fijne buurt voor de mensen die hier willen blijven. Mensen zoals de heer Gabriëls, zijn geregistreerd partner, de bewoners van de B32, en nog zovelen met hen.

Voorzitter, we kunnen vandaag als raad laten zien dat we onze stad niet besturen op basis van verouderde plannen die ruimschoots zijn ingehaald door de realiteit. Dat we bereid zijn om te luisteren, om te leren, en dat we binnen de bestaande kaders van koers durven te wijzigen. Er is écht geen juridische belemmering, geen planologisch obstakel. Alleen een gebrek aan politieke verbeelding. Het wordt echt tijd dat we bovenal en vooreerst recht gaan doen aan de noden van onze inwoners, en aan hun grondwettelijk recht op wonen. Want als wij dat als raad niet eens willen verdedigen, wie dan wél?