Maastricht

“Wat gezellig en zo Sjiek en Sjoen, maar voor de gewone Maastrichtenaar, bijna niet meer te doen”.

’s Ochtends vroeg. ‘Zomaar’ een zaterdag in december. File op de bruggen, wachtend in een lange rij. Bumper aan bumper, stinkend, dampend, meter voor meter op weg naar dat ene plekje. Liefst onder het Vrijthof zelf en anders ergens in het centrum. Wachten, optrekken, ergernis voor iedereen. En ’s avonds alles weer visa versa. Die Park & Ride oplossingen aan de randen van de stad, lijken ver weg en zijn waarschijnlijk slechts een grote toekomstdroom. En op de milieuzone kunnen we, volgens ons bestuur, nog best wat langer wachten.

Er wordt namelijk enorm genoten van de lampjes, de sfeer, het zogenaamde Magische Maastricht. Leve de commercie! Voor economische belangen mag alles blijkbaar wijken. De rust, de veiligheid, het normale leven, de gewone bereikbaarheid van de stad. Omleidingen, afzettingen, parkeerwachten en verkeersregelaars, alles staat paraat. En de Maastrichtenaar zelf die kan letterlijk stikken. Tijdens de steeds langer durende ‘feestelijk’ periode, kun je gewoon je boodschappen doen wel vergeten, even snel de stad in om te winkelen, je kind naar muziekles brengen, parkeren in je eigen wijk, bezoek aan je vader en moeder aan de andere kant van de stad of iemand van het station afhalen, vergeet het maar. Een drankje doen of een hapje eten wordt een heel avontuur. Nergens een plek meer te vinden.

En wat nog veel schrijnender is, onze thuiszorg medewerkers en mantelzorgers komen uren te laat om de benodigde zorg te bieden. Of ze kunnen zelfs de binnenstad niet in of uit. De binnenstad is totaal afgezet. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat zorgverleners hun bestemming niet meer kunnen bereiken. Op- en uitstapplekken voor mensen die gebruik maken van vervoer op maat, worden gesloten. Tijdens al die activiteiten en drukte en vaak ook gewoon tijdens weekends is op tijd rijden met Omnibuzz, vrijwel niet meer mogelijk. Voor mensen met een beperking is deze stad vrijwel niets meer goed toegankelijk. Rolstoelers, scootmobielers of rollators, vergeet het maar.

De dagjesmensen en toeristen vullen de straten en etablissementen. Over de koppen kun je lopen. Dat is pas gezelligheid. En wie betaalt dit alles? Wie bekostigt dit ‘nieuwe’ Amsterdam? Wij samen de inwoners van de stad, doen dat en we krijgen er stank voor dank voor terug. Al klinken de kerstliederen uit alle boxen, de stad lijkt losgezongen van de realiteit. Maastricht is een groot pretpark geworden, een uitpuilende feesttent. Overal opbouw en weer afbouw, vrachtauto’s puffend door het centrum met de zoveelste vracht voor de horeca. Het kan niet gekker, groter of meer. En zo graaft de stad haar eigen graf. De kade zal het schip keren, maar ja, dat zijn zorgen voor later nu willen we plezier hebben en geld verdienen.

Volgens ons college is er niks aan het handje, Maastricht is namelijk een stad van verbondenheid. Kom er maar allemaal bij! Laat me niet lachen. Wat wij zien, is slechts een stevige wurggreep van het grote geld. Ik mis mijn Maastricht!