Maastricht

Jack van Gelooven stelde vragen over het gebruik door de ambtelijke organsiatie van dashboards om in controle te blijven. Het onderwerp kwam aan de orde tijdens een domeinvergadering Sociaal.

Het lijkt een wereld te worden van slimme technocraten en ICT’ers. En dat vinden wij eng. Zeker als er daarnaast geen andere dingen worden mee gewogen of veel minder in kaart worden gebracht. De SP zou het enorm toejuichen als de sociale en kwalitatieve component van dit soort processen en projecten, minsten even zwaar wordt mee gemeten en vertaald in beleid. En niet alleen tabellen, diagrammen, stroomschema’s en percentages. Vergelijk het met een financieel jaarverslag t.o.v. een sociaal jaarverslag.

Een paar voorbeelden: ik vroeg onlangs naar zaken rondom jonge mantelzorgers, men kon mij precies vertellen hoeveel mantelzorgers er waren in Maastricht, mooi zou je zeggen, maar had geen specifiek idee van hun daadwerkelijke situatie, klachten en problemen. Wat is belangrijker? Xonar en nu ook Mutsaerts wordt netjes gerapporteerd. Maar naar ons idee wel sterk eenzijdig. De aandacht voor de betrokkenen mensen, medewerkers, ouders en cliënten, is minimaal terwijl we heel veel aandacht hebben voor het systeem en de stappen naar herstel, percentages, het geld dat ermee gemoeid, vastgoedtransacties, afstoten van verliesmakende diensten etc. En niet voor de zachte kanten, het welzijn van de mensen. En die mensen, daar gaat het toch allemaal om.

Het sociale domein, de zorg en hulpvragen zouden moeten gaan over kwaliteiten niet over kwantiteiten.

Er bestaat hierdoor een groot gevaar dat we ons verliezen in het weergeven van persoonlijk leed en hulpvragen in onpersoonlijke diagrammen. In controle komen heeft op die manier het gevaar in zich van iets onmenselijks. Dat lijkt ons een punt van aandacht waard?

Vragen aan de wethouder en ambtenaren:

Kan de wethouder zijn licht laten schijnen over hetgeen dat ik net aan de orde heb gesteld?

Dit alles heeft het risico in zich van eenzijdig micro-management met effect dat we de grote echte werkelijk het oog verliezen. Hoe denkt de wethouder dit te voorkomen?

Hoe wil de wethouder voorkomen dat we de processen in het sociale domein te veel gaan zien als producten, portfolio’s en businessmodellen?  Het eenzijdig monitoren op geld en arrangementen.

Het gebruik van woorden heeft erg veel impact. Ook op de manier waarop mensen en beleidsmakers kijken naar processen. We hebben hier echter niet te maken met fabriek en productieprocessen. Hoe voorkomt de wethouder dat er een te technocratisch beeld en daarmee dito aanpak ontstaat binnen het sociale domein en daardoor mogelijke verkeerde keuzes worden gemaakt?

Het lijkt erop het verzamelen van al de data enorm voorsorteert op bezuinigingen en efficiencyslagen klopt dat? Is dat het doel of, willen we op basis van de gegevens primair betere zorg leveren en meer maatwerk toepassen, ook al zou dat meer gaan kosten?