Maastricht

Het 14e Landelijke Congres werd onlangs gehouden in het Muziekgebouw aan ’t IJ in Amsterdam. Gerrie van Kooij doet verslag.

Eerst even voorstellen. Mijn naam is Gerrie van Kooij, en na jarenlang slapend lid te zijn geweest nu enkele maanden actief. Het werd me toch echt te gortig de afbraak van dit kabinet. Ben 51 jaar, vader van twee kinderen en werkzaam bij de Reclassering.
Persoonlijk vind ik het fijn om eerst als toeschouwer de partij iets beter te leren kennen. En de weg van het verkiezingsprogramma volgen leek mij een goede manier om dat te doen. Dus eerst netjes het programma gelezen, dat trouwens dik in orde is en naar de afdelingsvergadering in Maastricht gegaan. Vervolgens ben ik samen met Lenie (Eijssen), John (van Geel) en Ivo (Tillie) naar de regionale vergadering in Roermond geweest. Hier werden alle plaatselijke amendementen, aanvullingen en verbeteringen verzameld. En toen het klapstuk: het landelijke congres in Amsterdam! Ik wil trouwens iedereen aanraden die snel ingevoerd wil worden om iets dergelijks te doen. Kies een thema dat door de partijstructuur gaat, en volg dat als toeschouwer. Met name het gesprek met de partijleden die al jaren actief zijn, geeft veel waardevolle informatie.
Het was nog donker toen de SP-gelederen zich verzamelden op het station. We moesten de trien van half zeven nemen om tijdig voor de inschrijving in Amsterdam te kunnen zijn. Ik kan jullie verzekeren dat mijn motivatie al een flinke test kreeg te doorstaan toen ik slaapdronken uit bed rolde. En als het moeilijk is, is het fijn om niet alleen te staan. Zeker als nieuweling. Twee oude rotten vergezelden mij; Lenie (Eijssen) en John (Gunther). Misschien begrijp je nu de kop – drie musketiers – want zo voelde dat op dat nog donkere en lege station. Op naar de grote samenkomst!
In Amsterdam troffen we ruim 700 partijgenoten in een sfeervol Muziekgebouw. Het programma was bijna overladen te noemen met meer dan 400 amendementen. Sommige enkel tekstueel, maar ook gewetenskwestie’s waar verstand en gevoel streden om het gelijk. Het verlaten van de NAVO was er een van. Maar ook het afschaffen van het koningshuis en onze verhouding t.o.v. de dieren waren prominente punten waar de stemmingen zeker niet eenduidig waren. Jan Marijnissen had in zijn bevlogen toespraak ons voorgehouden dat een strategische keuze juist nu belangrijk was. Niet alleen betreffende partij, maar zeker ook gelet op het programma. Wil de SP meeregeren dan moet dat mogelijk zijn vanuit het programma. En de drive om te regeren is sterk aanwezig, merkte ik. De wil is, de goede mensen zijn er, en ook de zetels liggen in het verschiet.
Maar goed, het knarste soms wel. En ik kan me dat voorstellen van zoveel bevlogen mensen, die zich juist zo thuis voelden bij de SP wegens de kristalheldere standpunten. Nu moet ik zeggen, dat ik niet de idee had dat het kristal troebel werd. De beginselen blijven gelijk. Dat werd telkens ook heel duidelijk onderstreept. Het is gelijk een relatie: als je enkel je eigen zin wil doordrijven, kun je betere op jezelf blijven wonen. Lees het verkiezingsprogramma maar eens na op de site van de SP. Met onze partij zal het een beter en zeker een menselijker Nederland worden. Een centimeter inleveren om straks een meter te winnen.
Na veel praten en luisteren, kopjes koffie en lekkers om te eten was het weer donker toen we klaar waren. Rond 8 uur de trein in en daar gingen ze weer. Moe maar voldaan, zeg je dan. We waren blij toen we rond twaalf uur weer de ‘lempkes van Mestreech’zagen. Woensdag zat ik alweer in de trein naar Amsterdam. Ditmaal voor mijn werk. Ik had nog een appeltje van de zaterdag bewaard. En ik moet jullie zeggen: dat was een lekker appeltje en ik heb nog met voldoening teruggedacht aan die zaterdag vol inspiratie.
Ik zie jullie op het verkiezingsfeest,

Gerrie van Kooij