Maastricht

De Amerikaanse linkse econoom Robert Reich weet het altijd puntig te formuleren: "Ik hoor altijd dat we het ons niet kunnen veroorloven arbeiders 15 dollar per uur te betalen, ik hoor nooit dat we het ons niet kunnen veroorloven CEO miljoenen te betalen. Grappig hoe dat werkt, huh?"

COLUMN Maurice Ubags van de nieuwe ster 

Je hebt niet veel fantasie nodig om te zien dat deze uitspraak ook zomaar kan gelden in Maastricht. Het stadsbestuur kan het zich niet veroorloven om 33 zwembadmedewerkers met een bescheiden loon over te hevelen naar de gemeente-CAO, maar je hoort het stadsbestuur niet over de dik 1800 ambtenaren die daar al onder vallen en ook niet over de 15.000.000 euro die de stad jaarlijks uitgeeft aan interimmanagers.

Opmerkelijk is te constateren dat er in het hele CAO-conflict vanuit de ondernemingsraad en vanuit de ambtenarij geen enkel moment is geweest dat er steun is uitgesproken voor de stakers. Zelfs niet vanuit de ambtenaren die bij de afdeling Maastricht-Sport werken en zij-aan-zij werken met de zwembadmedewerkers. Ook niet vanuit de bonden die de ambtenaren in Maastricht vertegenwoordigen geen enkel woord van steun voor de strijd die de collega's bij het zwembad voerden.

Het is kennelijk ieder voor zich. Het is weer zo'n opmerkelijke tweedeling in Maastricht. Tussen hen die het al goed hebben en hen die het maar moeten uitzoeken. Een compleet gebrek aan solidariteit.

Laten we de situatie even naar cijfers vertalen: De ambtenaren kosten jaarlijks 124,7 miljoen euro. De stad geeft daarbovenop nog eens 15 miljoen euro uit aan interim-managers. Samen 140 miljoen euro. (zie link) De extra kosten om 33 medewerkers van het zwembad in de gemeente-CAO onder te brengen is volgens wethouder Hubert Mackus 0.7 miljoen euro. Dat is een half procent (vijftig cent op honderd euro) van het totaal.

Laten we daarbij bedenken dat Maastricht de afgelopen twee jaar 54,5 miljoen euro over heeft gehouden: meer inkomsten dan uitgaven. (zie link)

Waarom is er zo weinig solidariteit met de zwembad-medewerkers? Terwijl er zo veel geld beschikbaar is? Wie maakt de keuzes? Om wel geld beschikbaar te stellen voor het verbeteren van een kruispunt op de Avenue Ceramique voor kapitalen, waarvan je je afvraagt waarom dat nodig was? Als we voor dat soort problemen, geld hebben, waarom kunnen we dan niet eerst solidair zijn met de zwembadmedewerkers? Het lijkt wel of niemand zich durft uit te spreken, bang voor de eigen positie.

En dan is er natuurlijk de grote roze olifant in de kamer? Vanuit - ook eigen - ervaring en ook vanuit de 'boekjes' geldt dat als je in een grote organisatie met minder mensen en middelen toe zou moeten, dat altijd lukt. Als Maastricht om welke reden dan ook in 2025 honderd ambtenaren zou moeten bezuinigen, dan draait de stad perfect door. Dan komt er - natuurwet - vanzelf een nieuwe orde. Dan worden zaken die er eigenlijk niet toe doen, ook niet meer gedaan. Als je McKinsey inhuurt, kan er per definitie dertig procent van de mensen uit, zonder dat de operatie in gevaar komt.

In het bedrijfsleven is het noodzakelijk om altijd het snoeimes in de broekzak te hebben, om ruimte kunnen maken voor vernieuwing. Je moet altijd blijven doorselecteren, zodat je frisse jonge medewerkers met nieuwe ideeën en skills kunt aannemen. Zo zorg je voor nieuwe energie in een organisatie. Stilstaand water gaat stinken.

Dertig procent overdreven? Niet. Maar allez: als Maastricht nu eens 1 op de 200 ambtenaren zou bezuinigen, dan was er binnen de post loonkosten al geld genoeg voor de zwembadmedewerkers. 1 op de 200. Dat is geen 30%, maar 0,5%.

En als het college zegt dat dat onmogelijk is, dan is het hele college geen knip voor de neus waard. Natuurlijk kan dat, want dat is gewoon een kwestie van willen.

Maar waarom zou je je daar allemaal druk over maken, als niemand dat doet en als je het zelf al zo goed hebt? Als de eerste vraag maandagochtend bij de koffiemachine is hoe de vakantie was?

Grappig hoe dat werkt, huh? Zou Robert Reich zeggen.

Maurice Ubags