Maastricht

“Maastricht, stad van verbondenheid” 2022-2026

13 juni 2022

Onze bijdrage voor die avond:

Geachte raadsleden, voorzitter, college en mensen op de tribune van de raadszaal

Wij hebben er als SP serieus over nagedacht om onze  spreektijd te gebruiken voor een paar momenten van bezinning, overpeinzing, heroverweging en ook het slaken van een paar hele diepe zuchten. We hadden aanvankelijk er geen woorden voor.

Het coalitieakkoord is al met al een moeilijk te lezen en wollige stuk geworden. Veel beleidstaal en zeker niet uit op verbinden met de lezer. En waar blijft dan die aansluiting met de gewone Maastrichtenaar en de rest van inwoners. Dit is een valse start van het zogenaamde ‘samendoen’ Het is een weinig concreet akkoord met vooral een enorme herhaling van zetten. Het is heel veel van hetzelfde. Grote ambities en voornemens die we al vele malen eerder zagen geformuleerd, maar geen routekaart hoe die dan nu wel te gaan realiseren. Hebben we geleerd van onze fouten en doen we het nu beter? Vraagteken. Gaat het ‘op orde brengen’ van de interne organisatie ten koste van de mensen? Als we kijken naar het DOORZETTEN (doorduwen) van de bezuinigingen binnen het sociale domein, lijkt het daar wel op.

Omdat wij de toekomst van onze stad, van onze kinderen en de planeet, essentieel vinden, vinden wij de mening van de volgende generaties erg belangrijk. Zij moeten leven met onze keuzes. Daarom hebben we het akkoord uitgebreid besproken met onze SP jongeren en die kwamen unaniem tot de conclusie dat hier een motie van treurnis op zijn plaats zou zijn. Zover willen we op dit moment nog niet gaan. Maar laten we met dit akkoord niet alles in de soep lopen? Wij hopen toch van niet.

Dus… we zochten naast meer liefde in de politiek (zo schreef de Limburger onlangs) ook naar humor. Onze bijdrage vanavond is daarom het volgende verhaaltje of liever een sprookje getiteld

“Niet veel soeps…”

….en jullie weten in elk sprookje zit een kern van waarheid.

“Zo kinderen, ga maar lekker in de tuin spelen.” Beide ouders Ingrid en Mathieu keken hun kroost trots en met een warm gevoel na. “Wel op het gras blijven en geen domme of gevaarlijke dingen doen!”, zei Ingrid. “En vooral geen rotzooi ervan maken, want jullie ruimen het straks allemaal zelf weer op. Jullie zijn gewaarschuwd!” “Niet zo streng zijn!”, zei Mathieu tegen zijn vrouw. “Kom, wij gaan binnen een Servoaske drinken en jij? Wijntje?”

De 7 kinderen, 5 jongens en 2 meisjes, renden de grote tuin in en buitelden zowat over elkaar heen. Ze waren uitgelaten en blij dat ze de verkiezingen gewonnen hadden en dat er nu een feestje was. Normaal gesproken was hun neefje er ook altijd bij, die woonde namelijk om de hoek. Maar neefje was de vorige keer heel boos en verdrietig geworden. Hij was niet welkom vandaag.

“Wat zullen we gaan doen jongens?” zei de oudste. “Soep maken!”, zeiden de twee dametjes. “Ja, dat gaan we doen. Heerlijke soep.” Ze wreven zich allemaal over hun buikje. “Kom we pakken die grote oude ketel in de schuur. Ze zette de ketel op het gras en deden de deksel eraf.

Oh kijk, er zitten eendagsvliegen in en ook oude bezuinigingsmuggen. Ze drijven in het water en jakkes, ook een dooie muis en vieze drab op de bodem.” “Dat heeft het vorige college erin laten zitten.”, zei nummer drie van de jongens. “Maakt niks uit!”, zei de middelste, “we prakken het strakjes allemaal wel door elkaar heen.”

“Wat moet er nog meer in soep?”, vroegen de kinderen zich af. “Nou ja, onze programma’s natuurlijk, al die mooie beloftes aan onze kiezers.” “Oké, die gaan er ook in.”, zei het tweede meisje. Alle kinderen gooiden hun eigen programma’s in de grote ketel en er werd driftig geroerd. “Hé, let op.”, zei de lange jongen met het blonde haar, “De inkt loopt door elkaar heen. Nu weten we straks niet meer wat er staat!” “Dat zien we later wel als het klaar is.” zei het wat stevige jongetje wijs.

“Wat hebben we nog meer nodig?” “Het is een complex recept”, zei de oudste plechtig.” We moeten het samen doen en we moeten even goed nadenken. Ik denk dat er ook nog wat visies bij moeten.” “Ja lekker!”, zei de rest. “Lekker viessss. Waar vinden we die dan?” Ze renden naar de moestuin en plukten wat ze maar konden plukken. Heel veel visies, documenten, plannen en begrotingen, gespreksverslagen, adviezen en oh ja, ook nog een rotte appel. “Roeren maar jongens. Sneller sneller, het moet nu echt sneller.” De jongste kwam ook terug uit de moestuin en had tientallen stakeholders geplukt. Ze prikten een beetje, maar zullen vast lekker smaken. Hup in de ketel, die al aardig vol begon te raken. “Is er nog wel plaats voor een paar pittige inwoners?” vroeg de jongste. “mmm…Niet echt, want het water staat al bijna tot aan het randje.” antwoordde de rest.

“Weet je wat”, zei het oudste meisje, “zullen we nu de buurtkinderen eens vragen of ze willen komen proeven?” “Bah néé”, zeiden ze allemaal in koor. “Jazeker wel!”, zei het oudste meisje en ze lachte heel hard. Een beetje schel ook en een beetje gemeen.  Wat zullen zij ervan vinden?”

De kleinste werd hier toch een beetje ongemakkelijk van. “Het is een soepzooitje geworden eerlijk gezegd; en het stinkt ook nogal. En wat zie ik nu? Wie heeft die stokjes er nou bijgegooid? Stokjes blijven steken! Zo kun het toch niet opslurpen?” “Ja, inderdaad, dan stikken ze inderdaad, ik moet nu inderdaad al enorme boeren laten!” zei het meisje met de blonde krullen.

“Kom,” zei de oudste, “we gaan binnen een paar borden halen en het mooi kantentafelkleed van mama en dan dekken we de tuintafel. Net echt. Oh ja, en neem ook die grote lepels met die versieringen mee.” “Oké, ik ga dat allemaal alvast halen.” zei de rapste van het stel. “En we moeten niet vergeten een mooie dinerkaart te maken, deftig hoor!”, zei de jongen met de bril. “Zo komt het vastgoed.” “Neem ook de stiften mee!” riep de oudste zijn broertje hard achterna. “We maken er een mooi boekje van, met veel mooie plaatjes erin. Wie kan er het mooiste schrijven?” “Ikke!!! Nee ikke!!” werd er geschreeuwd. “Nou, schrijf dan groot op de binnenkant: Te koop! Een heerlijke, linke soep, gratis en voor niets (maar niet heus). Met de groeten van de chef en alle koksmaatjes.” ”Allemaal een handtekening zetten jongens, dan lijkt het net echt en heel officieel. En misschien kan papa nog wat leuke foto’s maken……”.

En die arme buurtkinderen dan zult u denken? Hoe loopt het daarmee af? Dat vertelt dit sprookje niet. Maar wees niet bang. De SP nodigt al die buurtkinderen in elk geval uit voor een gezonder en duurzamer alternatief. Een stevige, eerlijke en heerlijke tomatensoep, wel met ballen.

Dank jullie voor de aandacht.

PS 

Wat betreft de personages in de bovenstaande tekst:

Ingrid en Mathieu waren de formateurs die de 7 coalitiepartijen op weg hebben geholpen om te komen tot een gezamenlijk akkoord. De 7 kinderen zijn de nieuwe wethouders van het college.