Maastricht

Gelukkig, het verzet zwelt aan! En de eerste kleine successen kunnen we voorzichtig vieren. Zie o.a. de reparatie van alle ellende van de toeslagenouders, de recente loonstijging van het onderwijzend personeel en de eerste kleine lichtpuntjes voor medewerkers op Schiphol. Het verzet blijft echter broodnodig en kan niet fel genoeg zijn. Heel veel mensen zijn het zat. Sterker nog, ze zijn aan het einde van hun latijn. Zorgmedewerkers, politiemensen, pakketbezorgers, bagage-afhandelaren, mensen uit het onderwijs, callcenter medewerkers, magazijnmedewerkers, schoonmakers en de vele overige ‘onmisbaren’. Mensen met vaak flexibele contracten, ervaren de laatste jaren, meer werkdruk, minder zeggenschap, minder zekerheid, achterblijvende salarissen en daarbovenop onbegrijpelijke desastreuze bezuinigingen. Dit gaat niet alleen ten koste van onze gezamenlijke welvaart, maar vooral ook van ons aller welzijn.

Onlangs lazen wij een zorgwekkend artikel over mensen die in de bijstand zijn terecht gekomen, maar daar eigenlijk gezien hun gesteldheid en gezondheid, niet thuishoren. Het onderzoek voor dit artikel is deels gebaseerd op een enquête en op interviews onder een grote groep bijstandsgerechtigden.